همشهری آنلاین، شقایق عرفی‌نژاد: تئاترشهر اگر نه به عنوان مرکز تئاتر تهران یا ایران، دست کم به عنوان ویترین تئاتر ایران باید توجه بیشتری از آنچه به آن می‌شود، دریافت کند. آنچه در اطراف تئاترشهر دیده می‌شود، به هیچ وجه شایسته این مجموعه تئاتری مهم نیست.
شکل گرفتن چنین فضایی فقط مربوط یک یا دو سال گذشته هم نیست. از سال 89 که ورودی متروی تئاترشهر در محوطه این مجموعه ساخته شد، به محاق رفتن تئاترشهر شروع شد. ورودی طوری ساخته شد که کاملا مقابل تئاتر باشد و چهره این ساختمان را از خیابان بپوشاند. بعد هم هواکش مترو در ادامه همین روند به محاق رفتن، طوری تعبیه شد که باز هم بخش بیشتری از تئاترشهر پوشیده شود. با گذر سال‌ها، پای دستفروشان به این محوطه باز شد. محوطه‌ای که می‌توانست محلی دائمی برای نمایش‌های محیطی یا هر فعالیت مرتبط دیگری باشد، تبدیل شد به محلی برای فروش جوراب و بلوز و شلوار و بلال و کباب. رفته‌رفته تعداد این دستفروشان به حدی زیاد شد که پیاده‌روی کنار تئاتر شهر کاملا در اختیار آنها قرار گرفت. بعد هم کشیدن نرده و به تازگی گذاشتن گلدان‌های بلند روی این نرده‌ها کاری کرده که تئاترشهری که روزی دردانه چهارراه ولیعصر بود، حالا دیگر فقط از لابه‌لای ایستگاه بی. آر. تی و گلدان و ورودی مترو و هواکش قابل دیدن است.
امروز وقتی از این محوطه عبور می‌کنید، به هیچ عنوان فکر نمی‌کنید مقابل مهم‌ترین ساختمان تئاتری پایتخت و چه بسا کشور هستید. شاید انقدر در هیاهوی دستفروشان گم شوید که حتی چشمتان هم به تئاتر شهر نیفتد. این وضعیت اما با شروع جشنواره تئاتر فجر هم ادامه پیدا کرده است. سال‌های پیش با شروع جشنواره محوطه مقابل تئاتر شهر، مثل یک خانه‌تکانی سامان می‌گرفت. امسال اما چنین اتفاقی نیفتاده است. مدتی پیش در یک آخر هفته خبری منتشر شد که این دستفروشان از روز شنبه از محوطه جمع‌آوری و در جای دیگری ساماندهی خواهند شد. اما روز شنبه این دستفروشان حتی از طرح اطلاع هم نداشتند. امروز و در طول برگزاری جشنواره تئاتر فجر هم دستفروشان همچنان در پیاده رو بساط کرده‌اند و اگر کسی هم بخواهد برای دیدن نمایش‌ها وارد تئاترشهر شود باید راهش را از میان بساط آنها باز کند و وارد محوطه شود. بی‌شک خواست کسی بی کار کردن این دستفروشان در شرایط سخت اقتصادی نیست. آنچه مطلوب است ساماندهی آنها در محل دیگری غیر از محوطه تئاتر شهر است.
- شام آخر در آگنی‌تاژ| روایت آدم‌هایی که هرکدام چیزی گرو گذاشته‌اند
- دیدار با افلیایی که هملت را می‌کشد| واگویه‌های یک زن خودبیمارانگار
جالب اینجاست که با کشیدن نرده در اطراف تئاترشهر راه وارد تماشاگر به تئاترشهر هم تقریبا مسدود شده است. تماشاگران یا باید از دویست متر بالاتر و جایی که میله‌ها تمام می‌شوند، وارد محوطه شوند و یا از جایی کنار کیوسک روزنامه‌فروشی و از روی جوی راهش را به تئاترشهر باز کند. این مسئله هم حتی برای دوره کوتاه جشنواره حل نشده است. درصورتی که با باز کردن میله‌ها در این مدت می‌شد، رفت‌وآمد راحت تری برای مخاطبان ایجاد کرد. تئاترشهر سرمایه ملی است و دست کم در مدت جشنواره می‌شد، شکل آبرومندتری به آن داد.
نظر شما